Geçenlerde bir yazı okumuştum, ablamızın biri kaleme almış..    Şöyle anlatıyordu; İki arkadaş zekat verecek birilerini arıyor bulamıyor. Muhtara gidiyorlar. Muhtar birinin kocası iki ay evvel ölmüş, bir diğeri ise iflas etmiş evine haciz gelmiş iki kişinin adresini veriyor. Adrese bakıyorlar ki birinin kendi adresi, yani oturduğu apartman....    Ne yazık ki komşularımızdan haberimiz yok, nasıl olsun ki.! Belediyeler bile asfalt görünsün diye yoldaki yaprakları temizliyorken. Bizler ha yanlışlıkla tanışırız diye, kapımızın önünü dahi temizlemiyoruz..    Şehirleşme beraberinde kocaman kalabalıklar, o kalabalıklar içersinde de kocaman yanlızlıkları, özgüven diye kakalarlar bizlere çürümemizi gelişmişlik diye gösterirler, öyle halden hale sokar ki, boş otopark bulmayı şanstan sayarız.    Artık kırılma kopma noktasına geldik iyice, maneviyat boşluğu tüm hassasiyetleri alıp götürdü, fazlaca bencil yaptı bizleri, hani bir boşluğa düşsen inan sırtını sıvazlıyacak birilerini çok arar gözlerin.    Çünkü tüm derdimiz ya güzel bir araba, yada düğünlerin en güzeli olmak...