Yaşamak bazen insana zul oluyor. Örneğin o his bana çok geliyor. Azlığımı, uzaklığımı, yetmeyen gayretimi o kadar derinden hissediyorum ki, adımlamayı bırak, cümle kurmaktan yoruluyorum. Günlük işler için kullanılması gereken mana bu kadar kelime etmemeli diyorum. Sudan çıkmış balık gibi debelenip, yorgunluğum ile istediğim hayat arasına sıkışıp kalıyorum. Bu sürece iten temel etken ise çevremdeki egoları zirve yapmış, kibirli maaşlı, modanın cazibesine kapılmış şahsiyetler başı çekiyor..    Biliyorum o an kendimi motive edecek birşeyler bulmam birşeyler yapmam gerekiyorda onuda yapamıyor hani..    Kahrolsun çaresizliğim, kahrolsun kalplere çöreklenmiş herşeye diye giriyor, sitemlerimin isyana doğru yükselişine bir türlü engel olamıyordum ki, son zamanlarda bunuda aştım.    Örneğin zikir çekip, nimetleri hatırlıyor ve kendi kendime nankör olma diyorum. Hatta aynaya bakıp hele şu tipe bak, ne yani Allahtan razı mı değilsin, hem bir dünya sünnet var iyi gelecek hadi kalk bakayım dışarıya çıkalım önce şöyle bir besmele çek, sonra dua, daha sonra selam sabah çekerek çevreme yürüyüş yapıyorum ki tavsiyemdir inanılmaz iyi geliyor..