İhmalkârlık… Öyle ki bu hastalık, hastalık olarak görülmüyor… Tedaviye ihtiyaç duyulmuyor… Bu da ayrı bir hastalık… Hatta ihmalkârlık kâr sanılıyor…  Kulluk sınavımızı zora sokan en ciddi suçlardan biri ihmalkârlığımızdır… Öyle ihmaller vardır ki sonucu kasıtlı işlenen bazı hatalardan daha ağır olabiliyor Evet, kimi günahlar, yanlışlar, hatalar, suçlar bilerek, isteyerek işlenmiyor… Birçoğu ihmalimizin sonucu… Hak edene hakkını vermemek, sürüncemede bırakmak, kulak ardı etmek haksızlığa prim vermektir… Ödüllendirilmesi gerekeni ödüllendirmemek… Cezalandırılması gerekeni cezalandırmamak… İyiliği cezalandırmak, kötülüğü ödüllendirmekle eş anlamlıdır…  Gecikmiş adaletin adalet olmadığını bilmeyen var mı? Mazlumların çırpışını, çığlığını izlemek veya yüz çevirmek o cürme ortak olmak değil midir? Başarısız olabiliriz, sonuç alamayabiliriz fakat kötülüğe müdahalemiz yoksa kuşkusuz vebal altındayız… Haksızlık karşısında susan dilsiz şeytan değil miydi? Bu gün düşmandan daha çok ihmalimiz bizi vuruyor En ciddi yanılgımız, ihmalkârlığı karakter edinmek ve bunu meslek bilmek… İhmal suikastlarının müsebbibi biz değil miyiz? Sürdürülemeyen sorumluluklar, yarım kalmış görevler, sil baştan başlayan tekrarlar, inisiyatifsizlik, iradesizlik, ihtimamsızlık umutları tüketiyor… Bu ihtimaller yarınları yaralıyor, geleceği karatıyor… İhmalkârlığımız ilahi emanete düşürülmüş kara bir lekedir. Bu gün başımıza gelen musibet, felaket ve belalar kim bilir geçmişteki hangi ihmallerimiz sonucudur… İhmal eden, savsaklayan, aldırmayan, geçiştiren ve bunu alışkanlık haline getiren, yaşam tarzı edinen bir ümmet iflah olmaz, toparlanamaz ve kendine gelemez… “Önümüzde daha uzun zaman var, tevbe ile telafi ederiz dedik… Hani bizim mahallemiz, sokağımız hedef kitlemiz vardı… Bir insanın hidayetine vesile olmak dünyalara bedeldi… Tüm engellemelere rağmen yüreklere dokunurduk… Bu gün engeller kalktı, biz yerimizden kalkamıyoruz… Bunca imkâna rağmen bu nasıl bir ihmal? İzahı zor bir durum… İmtihanda bocalıyoruz… İhtimam gidince ihmal başlıyor, imtihan zorlaşıyor… Daha da vahimi ihmal yerinde durmuyor, derinleşiyor, yaygınlaşıyor…     Kur’an’ı mehcur bıraktık…     Mabetleri metruk bıraktık…     Yoksulları mahrum bıraktık…     Yeryüzünü mücrimlere bıraktık… Peki en çok neyi ihmal ettik? Adaleti ihmal ettik… Ahlakı ihmal ettik… Ahireti ihmal ettik… Kim bilir belki Allah’ı ihmal ettik… Evet, Allah’a iman ediyoruz, ama yine de ihmal ediyoruz ve de iflah olmuyoruz. Namazdaki üşengeçliğimizi başka türlü nasıl izah edebiliriz? Topyekûn kulluğumuz ve onun mütemmimi olan kardeşliğimiz ihmal riski altında… Yoksullarımız, yetimlerimiz, yalnızlarımız, yaşlılarımız nerede? Unuttuklarımız, uzaklaştıklarımız… Dahası biz kalbimizi ve ruhumuzu ihmal ettik… Yani kendimizi ihmal ettik, kaçınılmaz bir netice olarak birbirimizi ihmal ettik… Vicdanı, mizanı imanın gereğini ihmal ettik… Ahdimizi, akdimizi, andımızı, ihmal ettik… Tüm bu ihmaller edep, erdem, haya, terbiye, görgü, nezaket, özveri, özen gösterme hassasiyetimizi zedeledi…